dinsdag 17 juni 2014

Veranderen is een keuze




Gisteren zei mijn moeder: "Het is niet de bedoeling dat we de verandering afwachten, we moeten zèlf de verandering zijn."

Veranderen is inderdaad iets dat we zelf doen. Het heeft geen zin om af te wachten: want dan gebeurt er niets. Het heeft geen zin om eerst te kijken wat anderen doen, en je dan aan te passen of te volgen: want dan gebeurt er niets voor jou.

Wanneer je blijft doen wat je deed, dan krijg je wat je kreeg.
Wij zijn zelf verantwoordelijk, ik ben zelf verantwoordelijk. Wanneer ik ergens niet blij mee ben, dan ben ik de enige die dat kan veranderen. Ik KAN iets veranderen.
Ik maak een keuze, ik GA iets veranderen, ik ga een daad stellen.

De eerste daad is om een foto van Jørn Allan Pedersen en de wijze uitspraak van mijn moeder samen te voegen en deze 'mini blog' te schrijven.

De tweede is dat ik mijn wensen eens op een rijtje zet, prioriteiten stel en me ga richten op datgene waar ik een succes van wil maken. Ik weet dat ik het kan, en nu ga ik het doen!






woensdag 16 januari 2013

UNIEKE SNEEUWKRISTALLEN




Wanneer ik even opkijk van mijn laptop zie ik ‘ineens’ dat het sneeuwt. Even voel ik wat ik als kind ook kon voelen wanneer ik voor het eerst de vlokjes naar beneden zag dwarrelen … dat gevoel dat je een wonder aanschouwt. Verrassing. Verwondering. Opwinding. Ik leun naar achteren en neem even de tijd om naar de vlokjes te kijken, ècht te kijken. Ik volg ze vanuit de massa, het licht, waaruit ze zich losmaken zodat ik ze van elkaar kan onderscheiden. Ik kan ze stuk voor stuk naar beneden zien dwarrelen om uiteindelijk neer te strijken op de grond, waar ze samen een mooi wit laagje vormen. Straks wordt het misschien wel een heus pak sneeuw. Uiteindelijk vormen ze allemaal samen dat witte laagje, waardoor ons land er zo mooi en sprookjesachtig komt uit te zien.
Ik word er rustig van. Waar komen ze allemaal ineens vandaan? De ene vlok is groter dan de andere. De ene gaat sneller dan de andere. De ene verandert meer van richting dan de andere. Ieder vlokje komt neer op een andere plek. Sommige vlokjes dansen een beetje, andere vliegen voorbij of komen recht naar beneden.
Als je goed kijkt zie je de verschillen. Ieder sneeuwvlokje is uniek en legt een eigen weg af, terwijl we toch niet direct het verschil kunnen zien: het zijn allemaal sneeuwkristallen en ze zijn allemaal wit. Iedere kristal is mooi. Iedere kristal is kwetsbaar en sterk tegelijk, vooral wanneer ze zich samenvoegen. Iedere kristal is een uniek onderdeel van dat mooie witte pak sneeuw. Wanneer je van dichtbij kijkt kun je ze toch goed van elkaar onderscheiden. Onderdeel van het geheel en toch uniek. Onderdeel van mijn gevoel van Verwondering. Ik geloof weer dat alles mogelijk is!
Als loopbaanbegeleider zou ik deze unieke sneeuwkristallen willen vergelijken met mensen: mensen kunnen alleen of samen dingen teweegbrengen die je niet direct verwacht – vaak met grote impact. Nare dingen, zoals hevige sneeuwval voor een hoop ellende in het verkeer kan zorgen. Maar vooral ook goede dingen, zoals inspiratie, steun, liefde en vriendschap. Je kunt van mensen dingen leren, omdat ze ervaring hebben of zich in iets hebben verdiept en dat met je delen in een workshop of een boek. Of gewoon omdat ze zijn, wat jou weer kan inspireren om het ook te zijn of te doen – op je eigen, unieke wijze. Mijn advies is daarom je open te stellen voor anderen en ècht te zijn wie je bent.
Ik ga naar buiten en kijk omhoog. Ik laat de vlokjes op mijn gezicht neerkomen en besluit de auto te laten staan. Ik ga lopend de kinderen uit school halen en geniet van het verfrissende effect van de sneeuwvlokjes op mijn huid.
Eén unieke sneeuwkristal, zo kwetsbaar en toch zo sterk: het heeft een onwijs lange weg afgelegd om mij uiteindelijk dit verhaal te laten schrijven... Zoals ik ook mijn eigen weg moest afleggen. Me openstelde voor wat anderen mij hebben geboden en nog steeds bieden. Me heb laten inspireren om uiteindelijk zelf het lef te hebben mijn droom te realiseren en voor mezelf te beginnen!