Wanneer ik even opkijk van mijn laptop zie ik ‘ineens’ dat
het sneeuwt. Even voel ik wat ik als kind ook kon voelen wanneer ik voor het
eerst de vlokjes naar beneden zag dwarrelen … dat gevoel dat je een wonder
aanschouwt. Verrassing. Verwondering. Opwinding. Ik leun naar achteren en neem
even de tijd om naar de vlokjes te kijken, ècht te kijken. Ik volg ze vanuit de
massa, het licht, waaruit ze zich losmaken zodat ik ze van elkaar kan
onderscheiden. Ik kan ze stuk voor stuk naar beneden zien dwarrelen om
uiteindelijk neer te strijken op de grond, waar ze samen een mooi wit laagje
vormen. Straks wordt het misschien wel een heus pak sneeuw. Uiteindelijk vormen
ze allemaal samen dat witte laagje, waardoor ons land er zo mooi en
sprookjesachtig komt uit te zien.
Ik word er rustig van. Waar komen ze allemaal ineens
vandaan? De ene vlok is groter dan de andere. De ene gaat sneller dan de
andere. De ene verandert meer van richting dan de andere. Ieder vlokje komt
neer op een andere plek. Sommige vlokjes dansen een beetje, andere vliegen
voorbij of komen recht naar beneden.
Als je goed kijkt zie je de verschillen. Ieder sneeuwvlokje
is uniek en legt een eigen weg af, terwijl we toch niet direct het verschil
kunnen zien: het zijn allemaal sneeuwkristallen en ze zijn allemaal wit. Iedere
kristal is mooi. Iedere kristal is kwetsbaar en sterk tegelijk, vooral wanneer
ze zich samenvoegen. Iedere kristal is een uniek onderdeel van dat mooie witte
pak sneeuw. Wanneer je van dichtbij kijkt kun je ze toch goed van elkaar
onderscheiden. Onderdeel van het geheel en toch uniek. Onderdeel van mijn
gevoel van Verwondering. Ik geloof weer dat alles mogelijk is!
Als loopbaanbegeleider zou ik deze unieke sneeuwkristallen
willen vergelijken met mensen: mensen kunnen alleen of samen dingen
teweegbrengen die je niet direct verwacht – vaak met grote impact. Nare dingen,
zoals hevige sneeuwval voor een hoop ellende in het verkeer kan zorgen. Maar vooral
ook goede dingen, zoals inspiratie, steun, liefde en vriendschap. Je kunt van
mensen dingen leren, omdat ze ervaring hebben of zich in iets hebben verdiept
en dat met je delen in een workshop of een boek. Of gewoon omdat ze zijn, wat jou weer kan inspireren om het
ook te zijn of te doen – op je eigen, unieke wijze. Mijn advies is daarom je
open te stellen voor anderen en ècht te zijn wie je bent.
Ik ga naar buiten en kijk omhoog. Ik laat de vlokjes op mijn
gezicht neerkomen en besluit de auto te laten staan. Ik ga lopend de kinderen
uit school halen en geniet van het verfrissende effect van de sneeuwvlokjes op
mijn huid.
Eén unieke sneeuwkristal, zo kwetsbaar en toch zo sterk: het
heeft een onwijs lange weg afgelegd om mij uiteindelijk dit verhaal te laten
schrijven... Zoals ik ook mijn eigen weg moest afleggen. Me openstelde voor wat
anderen mij hebben geboden en nog steeds bieden. Me heb laten inspireren om
uiteindelijk zelf het lef te hebben mijn droom te realiseren en voor mezelf te
beginnen!